Naklanke

 

Dit klink simpel om dit te sê, maar meeste roemryke loopbane het iewers in onsekerheid en met halwe treffers begin. Peter Frampton het met Humble Pie en later op sy eie groot roem as rock-kunstenaar verwerf. Andy Bown het jare lank die klawerborde vir Status Quo gespeel. Albei het hul loopbane in The Herd begin.

The Herd het in die vaarwater van flower power en die wilde psigedeliese somer van 1968 hul naam op die treffersparades gekry met liedjies wat tegelyk eersteklas pop musiek was én psigedeliese elemente bevat het.

Hul eerste kortspeler, “I can fly” (ja tannie, dis ‘n verwysing na LSD), is vir hulle geskryf deur hul bestuurders, Ken Howard en Alan Blaikley – dieselfde paar wat die loopbaan en musiek van Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich “bestuur” het. Waar laasgenoemde een van die oëverblindery-groepe was wat uit die ateljee-omgewing na vore gekom het (die groep het nie op al hul plate gespeel nie), was The Herd ongelukkig vir Howard en Blaikley baie ernstige musici.

Soos mens kon verwag is Howard en Blaikley onder hul jiste geskop en het Peter Frampton en Andy Bown meeste van die liedjies op hul eerste langspeler, Paradise Lost (1968) gekomponeer.

Frampton was ‘n wonderskone jongeling wat net 16 was toe hy by The Herd aangesluit het. Binne ‘n ommesientjie het al wat ‘n tienertydskrif is hom aangewys as die mooiste mens op Gods aarde. Gelukkig kon hy kitaar speel dat die hel op hom staan en had hy ‘n stem wat in skerp kontras gestaan het met sy hoë wangbene en aknee-vrye vel.

Die groep se eerste twee kortspeeltreffers, “From the underworld” en “Paradise Lost” was nie vry te spreek van pretensie nie – dit het onderskeidelik aangesluit by die Griekse mitologie en die werk van die digter John Milton. Maar die musiek was betowerend mooi en die komposisies formule-perfekte pop.

Hul derde kortspeler, “I don’t wan’t our loving to die”, het vir hulle ‘n deurbraak in die VSA gebring. Dié liedjie tel na al die jare nog as een van my persoonlike gunstelinge – ‘n vreemde soort oer-hip hop.

Ná “I don’t wan’t our loving to die” het die groep uitmekaargespat. Bown het hom op ateljeewerk toegespits, ‘n paar jaar lank vir Framton baskitaar gespeel, en in die agtergrond die klawerborde op meeste van Status Quo se albums gespeel totdat hy in 1976 gevra is om ‘n permanente lid van die groep te word.

En waar Frampton eers saam met Steve Marriott (ex-Small Faces) in Humble Pie en later as solo-kunstenaar in eie reg roem behaal het, was Bown bestem om een van daardie musici te word op wie se nommer meeste groot kunstenaars elke nou en dan druk. Onder meer was hy die baskitaarspeler van die sogenaamde Surrogate Band tydens Pink Floyd se The Wall-konserte in 1980 en 1981, en het ook klawerborde in die plek van Rick Wright gespeel op Pink Floyd se se The Final Cut. 

Bown het ook twaalfsnaar-kitaar en Hammond-orrel gespeel op Roger Waters se The Pros and Cons of Hitchhiking-konsertreis in 1984, maar daarna het hy tot dieselfde insigte as Rick Wright gekom en Waters soos die pes vermy.

Terug by verlede week se gedagte, ingegee deur ‘n vraag van Anton Goosen: Watter vyf liedjies voel ek, op hierdie dag, is my grootste gunstelinge? Verlede week se keuses vergete. Hierdie keer wissel dit van pastorale musiek tot ‘n Belgiese chanteuse tot Australiese pierewaaiers. Luister met die klank vol oopgedraai, veral by die Who.

 

Gavin Friday is een van die bekendste onbekendes in die film- en musiekwêreld. As jy lank genoeg in Dublin of Londen deurgebring het die afgelope twee dekades, sou jy ook al in kabaret-verband sy naam gehoor het.

Friday is ‘n jeugvriend van Paul Hewson (Bono) van U2, was ‘n stigterslid van die rock-groep The Virgin Prunes, en het van 1987 tot 2005 hoofsaaklik in venootskapmet Maurice Seezer musiek vir ‘n magdom projekte geskep – van films tot kabaret tot CDs.

Twee van sy komposisies vir rolprente het groot internasionale welslae behaal. Saam met Bono het hy die liedjie “You made me the thief of your heart” vir die rolprent In the Name of the Father geskryf. Die sangeres was Sinead O’Connor. Andrea Corr (van die Corrs) het weer Friday se liedjie “Time Enough for Tears” gesing in die rolprent In America. O’Connor en Corr is albei vir Grammys benoem vir dié liedjies.

‘n Ander hoogtepunt in sy loopbaan tot dusver was sy samewerking met die avant-garde komponis Gavin Bryars met 2007 se Complete Works Festival van Shakespeare se werk. Hy het sy weergawe van Sonnet 40 (“Take all my loves, my love, yes, take them all”) asook die voordrag van Bryars se eie werk “Nothing like the sun” in dié program behartig.

Friday se krag lê in sy eiesoortige benadering tot kabaret.  Hy is daarop ingestel om nie die tipiese clichés van kabaret te herhaal nie, maar ‘n verhaal te vertel wat geanker is in die moderne stadslewe. Dit beteken dat hy makliker omgaan met ‘n soms geïdealiseerde romantiek, maar aan die ander kant kan sy musiek ook uiters somber wees.

Hy het tot op datum drie albums van oorspronklike materiaal gemaak: Each Man Kills the Thing He Loves (1989), Adam ‘n’ Eve (1992) en Shag Tobacco (1995). Laasgenoemde is loshand die beste, en ook die een waaruit hy die meeste materiaal vir die kabaretverhoog gehaal het.

Anton Goosen het gister hier sy lys van tien gunstelinge gestuur (na aanleiding van ‘n inskrywing op sy Facebook-blad). Hy is duidelik een van ons kerk se mense! Net vir interessantheid hak ek nommers twee tot 6 van sy lysie van tien (sien onder Kommentaar by vorige blog) hier aan. Ons luister vandag na goeie musiek! Met die AC/DC-nommers het ek vroeë opnames, met Bon Scott agter die mikrofoon, gekies. Die Stones-opname is gemaak tydens ‘n TV-program in die middel sestigs. Mick Jagger lyk nog ongeskonde. Daar isverskeie opnames van Led Zeppelin wat “Whole lotta love” op die verhoog speel. Die een wat ek aanhak het ek gekies net omdat dit ‘n idee gee van die plesier wat die lede van die groep onderling had met die speel van die liedjie. Jimi Handrix se weergawe van “Like a rolling stone” is opgeneem tydens die fameuse Monterey-fees.

Anton se lys is:

1. “Like a rolling stone” – Bob Dylan
2.  “Like a rolling stone” – Jimi Hendrix
3.  “A whole lotta rosie” – AC/DC
4.  “Let there be rock” – AC/DC
5.  “Whole lotta love” – Led Zeppelin
6. “(I can’t get no) Satisfaction”- Rolling Stones

7. “Werewolves of London” – Warren Zevon
8. “Visions of Johanna” – Bob Dylan
9. “Imagine” – John Lennon
10. “We are the waiting” – Green Day

Anton Goosen vra op Facebook watter rock- of pop liedjies mense se gunstelinge is. Mens kan omtrent vir ewig aanhou om sulke lyste te maak, salig getroos in die wete dat jy, wat jouself betref, volkome in die kol sal wees solank jou huidige bui voortduur. Gaan jou lysie egter oor ‘n maand dieselfde lyk?

Ek het hom laat weet wat myne tans is, en toe besef dit sal lekker wees om daardie liedjies te kyk ook. Vandaar hierdie kort bloggie.

Daar is nie (hoe onwaarskynlik dit ook mag klink) op YouTube ‘n behoorlike weergawe deur Bob Dylan van “Like A Rolling Stone” nie. Toe dupliseer ek maar die AC/DC-liedjie, albei skitterende weergawe. Fliekvlooie sal die een herken.

Oor ‘n week of wat kyk ek weer na dieselfde vraag!

 

Die groot voordeel van musiek via die Internet koop en aflaai is dat dit soveel makliker is om toe te gee aan die versoeking. So ‘n paar weke gelede kom ek agter dat my CD van Tom Petty se Full Moon Fever net ‘n houer is en dat een of ander swernoot die CD self vir eie gebruik gewen het. En toe ek eers agterkom hoeveel van Petty se ouer CDs ek nie het nie, en hoeveel van sy meer onlangse CDs op een of ander manier nooit my aandag getrek het nie, het ek besluit om maar te belê in die volle discography. Mens is net eenmaal jonk.

Die eerste Petty-album wat my aandag getrek het, was Damn the Torpedoes van 1979. Die ander groot album van daardie jaar was Pink Floyd se The Wall, wat nie juis as gemaksmusiek bestempel kan word nie. Petty se musiek, daarenteen, was bronstig, gespierd, en as die man depressief was, dan het mens dit nie opgelet nie. Trouens, die meeste snitte flirteer met mismoedigheid en negatiwiteit op ‘n manier wat mens opgewonde maak oor die lewe.

Dié album het die groep, en Petty, op ‘n lang en roemryke loopbaan gelanseer. Dit het só ‘n goeie indruk gemaak dat Mick Jagger verklaar het Petty laat hom lus voel om sy seksuele oriëntering te verander. Nugter alleen wat Petty daarvan gedink het.  Hy het nietemin aan die versigtige kant gebly en nie vir Jagger genooi om een van die Travelling Wilburys te word nie.

Petty se oeuvre tot op datum is ontsagwekkend. Mens moenie probeer om alles na mekaar te luister nie – daar is ‘n eenselwigheid te bespeur. Sprei die albums ‘n bietjie uit, en keer ten minste een keer per dag na Damn the Torpedoes of Full Moon Fever terug.

Maar as jy nie alles wil kry nie, wat is die noodsaaklike aankope? Die drie Tom Petty solo-albums is ‘n goeie beginpunt: Full Moon Fever (1989), Wildflowers (1994) en Highway Companion (2006).

Post Damn the Torpedoes is daar twee absoluut noodsaaklike albums, naamlik Hard Promises (1981) en Southern Accents (1985). Long After Dark (1982) en Let Me Up (I’ve Had Enough) (1987) is nie so onmiddelik in hul trefkrag nie, maar albei het treffersnitte opgelewer.

Die volgende album wat jou geld werd sal wees, is Into the Great Wide Open (1991), wat gespog het met Jeff Lynne as produksieleier en die reusagtige treffer “Learning to Fly” bevat het.

Wat die oorblywende albums betref, het die uniekheid van Echo (1999) my nog nie getref nie. The Last DJ (2002) was egter in dele ‘n skitterende album. Die titelsnit laat mens van vooraf verlief raak op ‘n 12-snaar kitaar.

Ek het nog nie Mojo, wat ‘n maand gelede uitgereik is, in die hande gekry nie. Maar dit is oorsee taamlik geesdriftig ontvang.

Een van die groep se DVDs is aanbevelenswaardig: Soundstage Presents Live in Concert (2005).

Interessante dinge oor die videogrepe hieronder: George Harrison en Ringo Starr is te hoor en sien op “I won’t back down”; in “Don’t come around here no more”, van Southern Accent handel oor twee dinge – die einde van ‘n verhouding en Alice wat ‘n psigedeliese ondervinding saam met die groep het; “Refugee” is die liedjie wat Mick Jagger gaande had.

 

Die naweek se rugby en sokker was vir my effe traumaties. In sulke omstandighede help Mozart nie, Brahms help nie, Keith Jarrett se Köln Concert help nie. Trouens, mens wil juis nié na dinge luister wat sielsverheffend is nie. Jy wil na iets luister wat jou daaraan herinner dat die lewe ‘n donker sy het, ‘n siek sy, en dat daar mense is met wie dit nooit so goed sal gaan soos met jou in jou post-naweek depressie nie. Wie beter as die Tiger Lillies?

Die groep bestaan uit Martyn Jacques (sang, trekklavier, klavier, kitaar, bekfluitjie, ukelele en banjo), Adrien Huge (tromme, slaginstrumente en agtergrondsang) en Adrian Stout (kontrabas, saag, theremin en agtergrondsang).

Nou, die feit dat hule die eerste groep sedert die Beach Boys is wat die theremin gebruik, het dadelik my aandag getrek. Maar sodra mens begin luister, besef jy dat die Tiger Lillies ‘n kabaret-groep is wat gebou is rondom Martyn Jacques en daardie vreesaanjaende falsetto-sangstem van hom. (Hy het sewe jaar lank in ‘n Soho-hool gewoon en sy sangstem vervolmaak. Die blyplek het duidelik afgesmeer aan sy siening van die mensdom.)

Jacques is die groep se liriekskrywer en sy somber siening is wat die groep interessant maak. Hy vat sy onderwerpe as volg saam: “seksuele perversies, die smerige onderwêreld, die grusame, die makabere en die randfigure.” Dit verskaf hom groot genot wanneer mense opstaan en uitloop uit die groepse konserte, want dan weet hy waaroor daardie mense skaam is. Gelukkig weet hy nie wanneer ons ophou luister nie.

Jacques is betrokke by die “junk opera” Shockheaded Peter. The Gorey End is ‘n projek wat daarnaas ontwikkel het – gebou rondom illustrasies van die kunstenaar Edward Gorey, en met die Kronos Quartet as trawante met die musisering. Die snitte handel oor ‘n groep mense in die gevangenis – elke snit beskryf die lewensverhaal van ‘n gevangene. In kleurryke, aaklige detail. Kabaret ken mos nie grense nie!

The Gorey End is in 2004 benoem vir ‘n Grammy, maar het dit vreemd genoeg nie gewen nie.

Kyk, nou voel mens al beter. Hup, Holland. Agge nee, Bakkies.

 

Miles het op sy Birds With Broken Wings-musiekblog nou onlangs ‘n versameling liedjies onder die titel On My Imaginary Radio bekend gestel. Een van die liedjies in daardie lys is “Falling out of love” van Mary Gauthier. Ek het besef ek gaan baie vinnig meer van haar musiek in die hande moet kry toe sy die volgende sing:

“It’s a cheap hotel, the heat pipes hiss

The bathroom’s down the hall and it smells like piss

It’s another night in another town

And I’m another blues traveler headed down

Falling out of love is a dangerous thing

With its slippery slopes and its weighted wings

With its birds of prey circling overhead

Casting vulture shadows on barren beds”

Die liedjie, kom ek toe na ‘n soektog op Gracenote agter, is op die album Mercy Now, wat in 2004 uitgereik is. Dit is ‘n wonderlike album. Die ander CDs wat ek by internet-winkels in die hande kon kry, is The Foundling (2010), Between Daylight and Dark (2007), Filth and Fire (2002) en Drag Queens and Limousines (1999). Ek is nie met een van hulle teleurgesteld nie, maar verkies Mercy Now en The Foundling in my ore.

Die bietjie geskiedenis wat mens van haar agterkom op Wikipedia, is dié van ‘n verworpe kind wat van haar pleegouers weggeloop het op ouderdom 15, haar tot drank en dwelms gewend het toe sy nie tot aanvaarding van haar lesbiese seksualiteit kon kom nie, en só moeilikheid gemaak het dat sy haar 18de verjaarsdag in die tronk deurgebring het. Daarna het sy filosofie aan die Louisianna State University gaan bestudeer, en ‘n restaurant in Boston begin. Die restaurant is verkoop om te betaal vir die opnames van haar tweede album – geld wyslik belê, want die album, Drag Queens and Limousines, het haar deurbraak gebring.

Haar musiek het heelwat raakpunte met die van k.d. lang, maar die kunstenaar aan wie sy die meeste herinner, is Jim White (van Wrong-Eyed Jesus-faam). Die musiek lê iewers tussen country en alt-country, en haar lirieke straal met integriteit. Uiteraard sing sy meestal oor hoogs persoonlike sake, en dit val nogal op dat sy vir ‘n 48-jarige persoon nogal ‘n onstuimige liefdeslewe het.

Toets die musiek hieronder gerus uit, en doen dan wat jy weet jy moet doen.

 

Dis ‘n bekende aksioom in rock-musiek dat tromslaners sterk moet wees, maar nie skrander nie. Wat ‘n mens moet maak van Chris Curtis, eens tromslaner van die Searchers, wat ‘n sakeman, Tony Edwards omgepraat het om ‘n groep met die naam Roundabout te bestuur, dit sal mens self moet besluit. Die gedagte was dat die groep lede kon werf en weggooi na gelang van die musiek wat hulle maak. Die eerste lid wat toe na die eerste paar konserte permanent gepos is, was Curtis self.

Die groep het mettertyd Deep Purple geword, en Curtis se idee van wisselende personeel was vergete. Twee van die vroeë rekrute, Nick Simper (baskitaar) en Rod Evans (sang) het net gehou tot na die groep se tweede plaat, The Book of Taliesyn (1968), maar die kern van Ritchie Blackmore (kitaar), Jon Lord (orrel) en Ian Paice (tromme) was gevestig.

Aanvanklik het die groep erg gesukkel om ‘n musikale identiteit te vind. Hul eerste treffer, “Hush”, was ‘n opgewarmde weergawe van ‘n Joe South-liedjie. The Book of Taliesyn het weergawes van Ike & Tina Turner se “River Deep Mountain High” en Neil Diamond se “Kentucky Woman” bevat. Hul eponieme derde plaat (1969) het gespog met ‘n weergawe van Donovan se “Lalena”.

Blackmore wou gehad het die groep moet soos die Amerikaners Vanilla Fudge klink, terwyl ander filosowe spore van J.S. Bach en Rimsky-Korsakov in Jon Lord se orrelspel opgetel het. Op die groep se derde album het die snit “April” geglinster met strykers en koperblasers as bykomende instrumentaliste.

En toe, in 1969, het die groep Jon Lord se concierto vir rock-groep en simfonie-orkes saam met die Londense Simfonie-Orkes uitgevoer, onder leiding van Malcolm Arnold. Ritchie Blackmore, wat volgens alle getuienis ‘n taamlik zef was, wou nie met sulke dinge geassosieer word nie, en het daarom aangedring dat die groep terugkeer na rock-musiek. Met hul nuwe sanger, Ian Gillan, in volle swang, het hul volgende poging, Deep Purple in Rock (1970), vir hulle die deurbraak gebring wat hulle nodig gehad het.

Teen hierdie tyd was hul dinamiek eenvoudig: Paice se tromme en Roger Glover se baskitaar het die ritme-bed geskep waaromheen Lord se orrel, Blackmore se kitaar en Gillan se furie-agtige sang kon sports maak. En hulle het. Die album het drie van die groep se bekendste nommers opgelewer: “Black Night”, “Speed King” en “Child in Time”.

Deep Purple in Rock is in 1971 opgevolg met Fireball, met groot welslae.

Maar dit was hul daaropvolgende album, Machine Head van 1972, wat hulle ewigdurende roem besorg het. Dit is ‘n fenomenale album. Uitstekende rock-musiek, agressief en sensitief, as ek dit so kan stel. En dit het een klassieke rock-liedjie bevat: “Smoke on the Water”.

Die liedjie is deel van rock-musiek se tydlose legendes. Die groep was in Desember 1971 in Montreaux, Switserland, om die album in die Casiono op te neem met die Rolling Stones se mobiele-ateljee. Maar toe brand die Casino af tydens ‘n konsert van Frank Zappa and the Mothers of Invention. Die album is toe in die Grand Hotel opgeneem, maar die brand het die groep ‘n liedjie besorg!

Deep Purple se pad hierna is wankelrig. Skielik het die Roundabout-idee ingeskop, en lede het gekom en gegaan. Soms interessante musiek, maar niks op die vlak van Machine Head nie.

Geniet die konsertopnames hieronder. Die ene van “River Deep Mountain High” is in 1968 by Inglewood opgeneem, sans video.