Vloei

Diegene wat al baie rondgery of geloop het sal weet dat daar verskeie paaie is wat na jou bestemming lei en dit hang van die situasie af watter pad jy kies. Díe wat in die stad bly sal daarvan kan getuig wanneer daar een of ander verkeersprobleem is, kies jy gou ‘n alternatiewe roete. Wanneer die omgewing egter vreemd is vir jou, is dit ‘n perd van ‘n ander kleur. Nou moet jy op instink en inisiatief staatmaak (dis nou as jy nie ‘n tomtom het nie!). Nie almal het ingeboude rigting nie….

 ‘n Oefening wat ek met die nuwe studente en vrywilligers doen op hulle veldorienterings kursus is om aan die einde van die twee dae wat ons in die bos opleiding gedoen het, elkeen ‘n kans te gee om die groep terug te lei na Kayalami toe. Vir ‘n kwartier moet die persoon rigting inslaan wat hy/sy dink is terug huis-toe terwyl die ande glad mag kommentaar lewer nie en dan is dit weer die volgende een se beurt. Die gevolg is dat ons (onvermydelik) langer loop maar tog by die huis uitkom. Dis altyd interessant om te sien hoe daar gehuiwer word waar 2 wildpaadjies kruis of hoe die ander omtrent bars om kommentaar te lewer maar hulle mag nie!

 Ekself staan op die oomblik by die kruispad. Omstandighede het my voor ‘n keuse gebring en ek het besluit om ‘n ander rigting in te slaan. Soos met die studente was dit nie sonder huiwering van my kant af nie en daar is dalk ander wat bars om kommentaar te lewer maar weet dis my besluit. Die goeie nuus is dat dit darem nie die einde van die Kayalami Kronieke sal wees nie aangesien die universiteite steeds my sal gebruik op kontrakbasis om die nuwelinge veldgereed te kry. Daar lê ook nog ou stories wat wag om vertel te word soos die slag van Amajuba toe die poachers lood om ons ore laat sing het of die keer toe twee alleenloper bulle gedagtes uitgeruil het. Daar is nog ‘n paar ou  karakters wat beskryf moet word maar dan ook nuwe horisonne wat wag om verken te word en nuwe stories wat beleef en gedeel moet.

 

Tot dan, vrede.