langsamerhand

Met die intrapslag by die kantoor vanmore het ek die gevoel gekry dat die papiere asemteue tevore alles in die lug was en net-net hulle le gekry het met my aankoms. Ek is seker die lug het nog getril van die beweging.  Met die verbyloop sien ek ‘n paar rubberhandskoene le op die wasbak in die klein aptekie. Iets het gebeur.

 

‘n Week tevore het ‘n man kaalbolyf by die kantoor ingestorm om te kom wegkruip, sy vrou se eksman kort op sy hakke met ‘n oop oukapie in sy hand. Gisteraand het een van die drywers ‘n ryding omgegooi. Vanmore le daar rubberhandskoene op die wasbak. Benouderig hoop en bid ek dat niemand se ledemate erens in ‘n masjien beland het nie.

 

“Het Mevrou nie die ambulance van voor af gekry nie?”

“Nee, wat het gebeur?”

“Is MB, haar man het hom skoeneveters losgemaak.”

“Hoe bedoel jy?”

“Sodat sy maklik kan kraam. Hulle maak so. Die man moet hom veters losmaak, anders kom die baba swaar uit.”

“Is haar baba klaar gebore?”

“Nee, dit sal seker nou enige tyd wees. Maar haar water het nog nie gebreek nie, maar dit is haar tyd.”

“Nou wat is dit van die skoenveters?”

“Ek het haar man op die radio laat roep van bo af, hy werk mos bo, maar toe het hy klaar gehoor en laat weet hy het hom veters losgemaak, om haar mos nou te help met die geboorte.”

“O” se ek “Is dit hoe dit werk?”

“Ja, ons glo so, en dat jy nie deur drade moet klim as jy swanger is nie want dan draai die nael om die kind se nek. Jy moet omloop. Maar ek het deurgeklim as my ma anderpad kyk, en dit het nooit oor my gekom nie. Maar as dit baie swaar gaan moet hulle iets vir jou bring van die pa af.”

“Watse iets?”

“Enige iets. Soos hom sakdoek of hom hemp of iets dat jy net die ruik kry, dan help dit. Maar hy het mos nou hom skoene losgemaak, sy gaan nie sukkel nie.”

 

 

‘n Uur of wat later kom die oproep. Dis ‘n seunbaba. Ons moet die pa laat weet.

 

 

Die meisie in die personeelkantoor vertel  teetyd vir my dit was amper amper amper ‘n kantoorbaba. Daai man het sy veters so klein bietjie vroeg laat los.

Raai watter koshuisbrak het erg sinusitis? Raai wie het gisteraand in die snippermandjie begin opgooi?  Raai wie se fisiesie kondisie maak haar tans ongeskik vir die koshuislewe.   Raai watter pa het sy afsprake geskuif om haar te gaan haal.  Raai wie se oudste kind le in haar ma en pa se bed en slangetjies en leertjies speel met haar kleinboet. 

Thank you for small mercies.  Want ek het soooo verlang. 

NS> Jammer my kind dat jou kop so seer is, en jou keel en jou maag en jou neus en  jou hare pyn glo ook.  Maar ek sal Liefling se “behind the scenes” nog ‘n honderd keer saam jou kyk.  Dis net so vrek lekker om jou hier te he!

Donner en Bliksem, hoor ek noudie dag oor die lug, is tegnies nie vloekwoorde nie. Ek is bly daaroor, hoewel ek nie een van die twee gebruik nie, dis net goed om te weet – vir ingeval.

 

Dit gaan mos maar oor die betekenis, en in die geval wil dit my voorkom, beteken dit nie veel nie, dit se net lekker.

 

Op die oomblik het ek ‘n woord nodig wat die wereld emosie wat hierbinne le kort en kragtig kan saamvat. Soos bliksem.

 

Dis stil in die huis.

 

Die amper een hektaar grasperk is leeg. Vier slaapkamers is leeg. Die swembad se water is leeg. Die kombuis is leeg. Die braaivertrek is leeg. Die eetkamer is leeg. Die werkskamer is leeg. Die gereedskap is opgehang. Die musieksentrum rus. Die tv bly af.   Leeg en aan die kant. En stil. Gesin gereduseer van ses tot twee. Lewe gereduseer van lewendig tot tjoepstil.

 

Die pa en ek dra ons Sondagete tot onder in die tuin onder die druiweprieel. En daar sit ons tweetjies en eet. In rus en vrede en stilte. Die twee brakkies gelate by ons voete.  Die rose se kleur en geur te ordelik na my sin.   Ek mis die chaos. Die geluide. Die gespat van water. Nat honde wat deur die huis hardloop. Nat handoeke waar dit nie moet wees nie. Onaardse musiek oor die luidsprekers. Lywe om my, teen my, oor my. Lewe.

 

Gister het ek nog geveg vir spasie. Vir stilte. Vir vreedsaam in die bad le en week. Gister het ons gedroom oor die baie balle wat geskop gaan word op die gras. Die baie etes in die boomhuis, die baie ure in die swembadwater. Hulle geleer asseblief en dankie se, om blad te skud en iemand in die oe te kyk. Dit was net gister. Bliksem. Die tyd het omgevlieg. Bliksem Bliksem Bliksem.